Дон Кіхот; Сервантэса і сучасная беларуская рыцарская п&еса

Мігель дэ Сервантэс Сааведра – гэта сусветна вядомы іспанскі пісьменнік. Першым чынам вядомы як аўтар аднаго з найвялікшых твораў сусветнай літаратуры – рамана «Хітры гідальга Дон Кіхот Ламанчскі» [2, с. 35].
Раман Сервантэса «Дон Кіхот» паклаў пачатак «высокаму смеху», гэта значыць смеху над высокім, над лепшым і высакародным, над вечнай актыўнасцю чалавечай свядомасці, над «праўдзіва рыцарскім» натхненнем, умяшаннем у звыклы ход жыцця, калі поўнае выдатных памкненняў свядомасць губляе сувязь з рэальнай рэчаіснасцю. І на працягу стагоддзяў характар Дон Кіхота расчыняецца і пераасэнсоўваецца з новых і новых бакоў, і гэта ўдыхае ў яго выяву вечнае жыццё.
Раман быў напісаны Сервантэсам напачатку XVII стагоддзі. За гэтыя чатыры стагоддзі герой не паміраў і па-свойму суправаджаў чалавецтва. Народжаны ў Іспаніі, ён стаў здабыткам сусветнай культуры. Яго выдавалі і перавыдавалі, перакладалі на ўсе мовы свету, рабілі варыянты для дзяцей, пісалі на яго сюжэт сімфоніі, малявалі ілюстрацыі, стваралі п'есы на сюжэт рамана. Беларускія пісьменнікі таксама звярталіся да рыцарскіх вобразаў у сучаснай драматургіі. Але рыцарскія вобразы былі больш зніжанныя, зазямленныя.
Драматург стварае мрою, ілюзію, але гэтая ілюзія такая жывая, выразная і пераканаўчая, што можа падацца больш рэальнай, чым самое жыццё [17, с. 3].
Аб’ект даследавання – сучасная беларуская рыцарская п'еса.
Прадмет – даследаванне традыцыйных тэнденцый ў рыцарскай п’есы на сучасным этапе ў параўнанні з творам "Дон Кіхот" Сервантэса.
Мэта даследавання: вызначыць і даследаваць наватарскія і традыцыйныя асаблівасці сучаснай беларускай драматургіі і ў прыватнасці рыцарскай п’сы і паравнаць яе з творам "Дон Кіхот" Сервантэса.
Для рэалізацыі заяўленай мэты ў даследаванні ставяцца і вырашаюцца наступныя задачы:
1. Даследавать жыццё і літаратурную дзейнасць Сэрватэса, вызначыць узнікненне рыцарскага вобраза Дон Кіхота.
2. Разгледзіць традыі і сучаснаць беларускай драматургіі.
3. Вызначыць традыцыйныя...

Магутны імпульс для развіцця сучаснага літаратурнага працэсу ў цэлым і беларускай драматургіі ў прыватнасці далі глыбокія перамены ў культуры апошняй трэці XX – пачатку XXI стагоддзяў. Беларуская драматургія ў гэты час зрабілася трывалым падмуркам для развіцця нацыянальнага тэатра, у разнастайных мастацкіх формах прапанавала канцэптуальныя рашэнні вялікай колькасці праблем жыцця грамадства, духоўнага жыцця сучаснага чалавека. Пацвярджае сказанае творчасць усіх драматургаў, якія актыўна працавалі ў названай галіне ў другой палове і на мяжы XX, а таксама на пачатку XXI стагоддзяў [8, с. 14].
Аналіз узораў беларускай драматургіі апошняй трэці XX – пачатку XXI стагоддзяў і рамана “Дон Кіхот” Сервантэса прыводзіць да наступных высноў.
1. Пераважная болынасць сучасных драматургічных твораў беларускіх аўтараў заснаваная на традыцыйных прынцыпах сюжэтабудавання і паэтыкі класічнай драмы, трагедыі, камедыі. У практыцы сучасных беларускіх драматургаў у спалучэнні з класічнай трагедыйнай, драматычнай або камедыйнай асновай надзвычай шырока выкарыстоўваюцца жанрава-стылёвых рысы містэрыі, фарса, лубка, прыпавесці, фантасмагорыі, містыфікацыі, дакументальна-мастацкага рэпартажа. Пры гэтым камедыя, заснаваная, як правіла, на сацыяльна-бытавым канфлікце, засталася найболып распаўсюджанай жанравай асновай для аўтарскіх стылёвых эксперыментаў [5, 6, 7, 8]. У беларускай драматургіі апошняй чвэрці XX ст. актыўна і плённа распрацоўвалася гістарычная тэматыка. Адпаведна сфарміравалася тэндэнцыя развіцця гістарычнай трагедыі і гістарычнай драмы, гістарычнай драматычнай паэмы і аповесці. Усе названыя мастацкія формы вылучае такая жанрава-стылёвая асаблівасць, як узаемапранікненне трагедыйнага і драматычнага пачатку (у працяг традыцый Я. Купалы, У. Караткевіча творы А. Дзялендзіка, А. Петрашкевіча, А. Дударава). Арыгінальныя прыёмы сюжэтабудавання і ўсёй паэтыкі беларускай гістарычнай драматургіі апошняй трэці XX – пачатку XXI стст. на канцэптуальным узроўні спалучаюцца пераважна з...