Вывучэнне ролі малых жанраў фальклору у маральным выхаванні..

Фальклор прайшоў доўгі і складаны шлях развіцця і вабраў у сабе ідэі і вобразы розных падзей і эпох. Увесь гэты час вусная народная творчасць была ў руху: змяняліся яе светапоглядная аснова, вобразная і паэтычная сістэмы, жанравы склад, побач з міфічнымі персанажамі з’яўляліся новыя героі. Гэта акалічнасць вымагае захавання прынцыпу гістарызму ў вывучэнні фальклору, суаднясення асобнага твора з канкрэтнамі гістарычнымі ўмовамі, якія выклікалі яго да жыцця і падтрымлівалі далейшае бытаванне.
Вусна-паэтычная творчасць акрэслівала многія маральна-этычныя нормы стасункаў людзей у грамадстве і была скіравана на ўмацаванне сям’і і сямейных адносін, на выхаванне новых пакаленняў у адпаведнасці з высокімі нормамі народнай маралі. Такая мараль патрабавала ад людзей прыстойнасці, праўдзівасці, працавітасці і многіх іншых якасцей, якія адносяцца да агульначалавечых каштоўнасцей. Дзякуючы гэтым маральным нормам чалавек жыў у суладдзі з прыродай, ахоўваючы яе і абараняючы тым самым сваё асяроддзе існавання. Многія педагогі, псіхолагі (В. Г. Бялінскі, М. К. Багалюбскага, А. М. Водовозова, Л. С. Выгоцкага, А. В. Запарожац, Н. С. Карпінскі, А. І. Салаўёва, В.Н . Сарока-Расінскі, А. П. Усава, К. Д. Ушинский, Я. А. Флерина і інш), фалькларысты (В. Ф. Анікін, А. Ф. Афанасьеў, М. А. Булат, М. Забылин , А. І. Капіца, ПОЎДЗЕНЬ. Круглае, Э. В. Померанцева, В. Я. Проппа, І. П. Сахараў, ІМ. Снегіром, П. В. Шэйн і інш) вызначылі важнае значэнне творчасці народа ў жыцці чалавека.
Паколькі малыя жанры фальклора ахопліваюць ўсе бакі жыццядзейнасці народа, цесна звязаны з побытам, з'яўляецца пастаянна дзеючай сістэмай камунікацыі ў народнай асяроддзі, нарэшце, выступае як сістэма каштоўнасцяў, звычаяў, вераванняў абрадаў і інш, то яны актыўна спрыяюць духоўнаму, культурнаму ўзнаўленню, а, такім чынам, ім належыць важная роля ў выхаванні маральнасці падрастаючага пакалення.
З улікам, усяго вышэйадзначанага, магчыма гаварыць пра актуальнасць тэмы нашай курсавой работы. Мэтай даследавання...

Абагульняючы вышэй сказаная, можна зрабіць выснову, што каштоўнасць фальклору заключаецца ў тым, што з яго дапамогай лёгка устанаўлівае з эмацыйны кантакт, эмацыянальны зносіны. Цікавае ўтрыманне, багацце фантазіі, яркія мастацкія вобразы прыцягваюць увагу дастаўляюць яму радасць і ў той жа час аказваюць на яго сваё выхаваўчае ўздзеянне.
Адной з найважнейшых задач развіцця асобы з'яўляецца асваенне ім духоўнага багацця, культурна-гістарычнага вопыту народа, стваранага стагоддзямі велічэзным колькасцю пакаленняў.
Змены ў эканамічнай і сацыяльнай сферах жыцця патрабуюць падрыхтоўкі падрастаючага пакалення, здольнага адаптавацца ў зменлівай абстаноўцы, які ўмее прыняць рашэнне, зрабіць самастойны выбар, праявіць ініцыятыву, які валодае досыць высокім узроўнем агульнай і нацыянальнай культуры. Толькі якія думаюць, творчыя асобы, здольныя ажыццявіць развіццё краіны, яе рух па шляху прагрэсу. У сувязі з гэтым узнікае неабходнасць пошуку новых падыходаў да вызначэння зместу маральнага выхавання. Адным з дзейсных сродкаў выхавання такога чалавека з'яўляецца малыя фальклорныя жанры.
Цяпер да нас паступова вяртаецца нацыянальная памяць, і мы па-новаму пачынаем ставіцца да старадаўніх святаў і традыцый, фальклору, мастацкім промыслам, дэкаратыўна-прыкладным мастацтве, у якіх народ, просеять праз сіта стагоддзяў, пакінуў нам самае каштоўнае.
У цэнтры Еўропы, на скрыжаванні яе ўсходніх і заходніх культурных рухаў, у выніку працяглага і складанага развіцця сфармавалася самабытная, але пакуль яшчэ мала вядомая сусветнаму сообщесту культура беларускага народа. Глыбокая прыхільнасць карэнных беларусаў звычаяў і культуры сваіх продкаў у вырашальнай ступені вызначыла адну з найбольш яркіх адметных яе чорт: захаванасць яе найстаражытных праяў і іх актуальнасць у наш час.