    Сейчас на сайте: 1 посетителей (1 зарегистрированных, 0 гостей) |   426057681  574055213 |  Партнерам |  Авторам |  Покупателям |
Шпоргалки к экзамену в ВУЗЕ по дисциплине История Беларуси
| шпаргалки, История Объем работы: Год сдачи: 2013 Стоимость: 200 руб. Просмотров: 858 | Не подходит работа? |
Оглавление
Введение
Содержание
Заказать работу
3.Фармацыйны і цывілізацыйны падыходы да вывучэння гісторыі. Перыядызацыя гісторыі Беларусі.
В основе формационного подхода лежит теория Карла Маркса, который за основу принимает анализ социально-экономической сферы жизни людей связанных с материальным производством.
По этому этапу выделяют следующие формации:
1. Первобытнообщинный строй
2. Рабовладенческий
3. Феодальный
4. Капиталистический
5. Коммунистический
Минусы:
1. Исключались возможности инволюционного развития и игнорировались особенности стран и народов
2. Абсолютизировалась революционное насилие
3. Подчеркивалось значение макро исторических единиц
4. Замалчивалось мировосприятие людей, их индивидуальные ценности и психология
В 1990 большой популярностью начал пользоваться цивилизационный подход. Русский социолог Данилевский в 1869 в своей работе «Россия и Европа» сформировал идею о локальных, обособленных, культурно-исторических типах или цивилизациях. Они подобно живым организмам проходят стадии зарождения, взросления, старения и гибели.
Перыядызацыя:
1. Старажытнае грамадства(40 тыс.г.-5 стаг. нашай эры)
2. Сярэднявечча (канец 5-15 ст.)
– пачатак да класавага грамадства (6-13 ст.)
– развіццё феад. сістэмы (13-15ст.)
3. Новы час (16-пач. 20ст.)
– выспяванне феадальнай сістэмы
– выспяванне буржуазных рэформ
4. Навейшы час (1917-да нашых дзен)
-советский (с1917 до 1991)
-постсоветский (с 1991 до нашых дней)
В основе формационного подхода лежит теория Карла Маркса, который за основу принимает анализ социально-экономической сферы жизни людей связанных с материальным производством.
По этому этапу выделяют следующие формации:
1. Первобытнообщинный строй
2. Рабовладенческий
3. Феодальный
4. Капиталистический
5. Коммунистический
Минусы:
1. Исключались возможности инволюционного развития и игнорировались особенности стран и народов
2. Абсолютизировалась революционное насилие
3. Подчеркивалось значение макро исторических единиц
4. Замалчивалось мировосприятие людей, их индивидуальные ценности и психология
В 1990 большой популярностью начал пользоваться цивилизационный подход. Русский социолог Данилевский в 1869 в своей работе «Россия и Европа» сформировал идею о локальных, обособленных, культурно-исторических типах или цивилизациях. Они подобно живым организмам проходят стадии зарождения, взросления, старения и гибели.
Перыядызацыя:
1. Старажытнае грамадства(40 тыс.г.-5 стаг. нашай эры)
2. Сярэднявечча (канец 5-15 ст.)
– пачатак да класавага грамадства (6-13 ст.)
– развіццё феад. сістэмы (13-15ст.)
3. Новы час (16-пач. 20ст.)
– выспяванне феадальнай сістэмы
– выспяванне буржуазных рэформ
4. Навейшы час (1917-да нашых дзен)
-советский (с1917 до 1991)
-постсоветский (с 1991 до нашых дней)
2.Асноўныя крыніцы па гісторыі Беларусі. Этапы развіцця айчыннай гістарыяграфіі.
Гісторыя – памяць чалавека (“апавяданне аб мінулым”). Вывучаецца на крыніцах:
1. Археалагічныя
2. Этнаграфічныя
3. Лінгвістычныя
4. Вусныя
5. Пісьмовыя (найбольш важныя)
6. Кіна-, фота-, фона-
Пісьмовыя:
– заканадаучыя акты
– матэрыялы справаводства
– эканоміка-геаграф. заканадаўчае апісанне
–статыстычныя матэрыялы
–летапісы і хронікі
– літарат. і публіц. творы
–матэрыялы перыядычнага друку
1 зборнік законаў на Б. – “Руская правда” (11 ст.)
Першае дрярж.утварэнне – Кіеуская Русь
У ВКЛ крыніцы (13-15 ст.): прывілеі, судзебнік Казіміра 1468, статуты 1529, 1566, 1588, сеймы, уніі ВКЛ і РП, помнікі заканадаўства, рэскрыпты, крыніцы справаводства “Літоўская метрыка”, банкі і ўласныя прадпрыемствы (13-20ст.), дакументы паліт. партый (КПСС, КПб), навейшы час – акты заканадаўчых і выканаўчых органаў Сав. саюза БССР, РБ, Канстытуцыя РБ (1994 15 сакавіка) (на рэферэндуме ў лістападзе 1996 папраўкі), інвентары, ваенна-тапаграф. апісанні, перапісы насельніцтва (1897-першы перапіс у Рас. імперыі), летапісы.
Гісторыя – памяць чалавека (“апавяданне аб мінулым”). Вывучаецца на крыніцах:
1. Археалагічныя
2. Этнаграфічныя
3. Лінгвістычныя
4. Вусныя
5. Пісьмовыя (найбольш важныя)
6. Кіна-, фота-, фона-
Пісьмовыя:
– заканадаучыя акты
– матэрыялы справаводства
– эканоміка-геаграф. заканадаўчае апісанне
–статыстычныя матэрыялы
–летапісы і хронікі
– літарат. і публіц. творы
–матэрыялы перыядычнага друку
1 зборнік законаў на Б. – “Руская правда” (11 ст.)
Першае дрярж.утварэнне – Кіеуская Русь
У ВКЛ крыніцы (13-15 ст.): прывілеі, судзебнік Казіміра 1468, статуты 1529, 1566, 1588, сеймы, уніі ВКЛ і РП, помнікі заканадаўства, рэскрыпты, крыніцы справаводства “Літоўская метрыка”, банкі і ўласныя прадпрыемствы (13-20ст.), дакументы паліт. партый (КПСС, КПб), навейшы час – акты заканадаўчых і выканаўчых органаў Сав. саюза БССР, РБ, Канстытуцыя РБ (1994 15 сакавіка) (на рэферэндуме ў лістападзе 1996 папраўкі), інвентары, ваенна-тапаграф. апісанні, перапісы насельніцтва (1897-першы перапіс у Рас. імперыі), летапісы.
7.Дзяржавы-княствы на тэрыторыі Беларусі (IX – першая палова XIII стст.).
Да сяр. IX ст. на ўсей тэрытории, заселенай усходними славянамi, пачалi фармiравацца раннефеад. княствы. У кан. IX ст. тут узнiкла палiт. ўтварэнне – Старажытнаруская дзярж. (Кiеў. Русь) з цэнтрам у Кiеве. Землi крывичау, дрыгавичау, радзiмичау увайшлi ў склад Старажытнарускай дзяржавы Кiеў. Русь з`яўлялася раннефеад. дзярж-й, на чале якой стаяў вялiкi кiеўскi князь. У склад дзярж. ўваходзiлi асобныя землi на чале са сваiмi князямi. Мясц. князi знаходзiлiся ў васальнай залежнасцi ад вял. кiеўс. князя. Яны павiнны былi з`яўляцца з дружынай па патрабаваннi вял. князя з мэтай ажыццяўл. ваенных паходаў. Падуладнае мясц. князям нас. плацiла данiну вял. князю кiеўскаму. У той жа час мясц. князi карысталiся амаль неабмежав. уладай у сваiх княствах.
На тэрыт. Бел. склалася два раннефеад. княствы – Полацкае i Тураўскае, якiя ўвах. ў склад Старажытнарус. дзяржавы.
Полацкае княс. утвар. у ІХ-Х ст. і займала 13 част. Бел.. Праходж-е вял. гандл. шляху у Зах. Еур. праз яго тэрыт. стварала спрыяльныя ўмовы для развiцця эканом., перш за ўсе гандлю, а такс. абумовiла знач. княства як аднаго з ваенных фарпостаў Русi. Заканад. улада належала вечу (нар. сходу). Яно запрашала князя на княжанне, выдавала законы. Улада веча распаусюджв. і на горад, і на воласць, і на весі. Веча праіснавала да ХV ст. (да магдэб. права у 1488). Выканаучая улада належала князю. У Полац. iснавала мясц. княжацкая дынастыя. Полац. князi iмкнулiся праводзiць незал. ад Кiева палiтыку. Князі займаліся адміністрац. і вайсковай справамі, вяршылі суд, аховалі гандлевыя шляхі. Высокае грам. становішча займау епіскп. Ад яго імя і князя пісаліся дагаворы, якія заключала веча. У пач. XII ст. Полац. княства ўступiла ў перыяд феад. раздробленасцi i распалася на шэраг удзельных княс-ў: Полацкае, Мiнскае, Вiцеб., Друцкае, Iзяслаўскае, Лагойскае i iнш.
Другое раннефеад. кн-ва на Бел. – Тураўскае – утвар-ся ў кан. IX ст. Тур. княства належала то...
Да сяр. IX ст. на ўсей тэрытории, заселенай усходними славянамi, пачалi фармiравацца раннефеад. княствы. У кан. IX ст. тут узнiкла палiт. ўтварэнне – Старажытнаруская дзярж. (Кiеў. Русь) з цэнтрам у Кiеве. Землi крывичау, дрыгавичау, радзiмичау увайшлi ў склад Старажытнарускай дзяржавы Кiеў. Русь з`яўлялася раннефеад. дзярж-й, на чале якой стаяў вялiкi кiеўскi князь. У склад дзярж. ўваходзiлi асобныя землi на чале са сваiмi князямi. Мясц. князi знаходзiлiся ў васальнай залежнасцi ад вял. кiеўс. князя. Яны павiнны былi з`яўляцца з дружынай па патрабаваннi вял. князя з мэтай ажыццяўл. ваенных паходаў. Падуладнае мясц. князям нас. плацiла данiну вял. князю кiеўскаму. У той жа час мясц. князi карысталiся амаль неабмежав. уладай у сваiх княствах.
На тэрыт. Бел. склалася два раннефеад. княствы – Полацкае i Тураўскае, якiя ўвах. ў склад Старажытнарус. дзяржавы.
Полацкае княс. утвар. у ІХ-Х ст. і займала 13 част. Бел.. Праходж-е вял. гандл. шляху у Зах. Еур. праз яго тэрыт. стварала спрыяльныя ўмовы для развiцця эканом., перш за ўсе гандлю, а такс. абумовiла знач. княства як аднаго з ваенных фарпостаў Русi. Заканад. улада належала вечу (нар. сходу). Яно запрашала князя на княжанне, выдавала законы. Улада веча распаусюджв. і на горад, і на воласць, і на весі. Веча праіснавала да ХV ст. (да магдэб. права у 1488). Выканаучая улада належала князю. У Полац. iснавала мясц. княжацкая дынастыя. Полац. князi iмкнулiся праводзiць незал. ад Кiева палiтыку. Князі займаліся адміністрац. і вайсковай справамі, вяршылі суд, аховалі гандлевыя шляхі. Высокае грам. становішча займау епіскп. Ад яго імя і князя пісаліся дагаворы, якія заключала веча. У пач. XII ст. Полац. княства ўступiла ў перыяд феад. раздробленасцi i распалася на шэраг удзельных княс-ў: Полацкае, Мiнскае, Вiцеб., Друцкае, Iзяслаўскае, Лагойскае i iнш.
Другое раннефеад. кн-ва на Бел. – Тураўскае – утвар-ся ў кан. IX ст. Тур. княства належала то...
После офорления заказа Вам будут доступны содержание, введение, список литературы*
*- если автор дал согласие и выложил это описание.